متأسفانه این روزها بعد از برگزاری با شکوه راهپیمایی اربعین عده ای سعی دارند تا با ایجاد یاس و افزایش نا امیدی در کشور که پروژه اصلی دشمنان نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران برای توقف حرکت شتابان قطار توسعه و پیشرفت نظام مقدس جمهوری اسلامی است، فضای جامعه را ملتهب سازند. امایکی از تجارب ارزشمند ما در این چهل و اندی سال شناختن دوست و دشمنان اصلی است که یکی از بزرگ ترین موهبت هایی بود که نصیب ما شد. آری، موهبتی که به ما کمک کرد تا بتوانیم در دولت مردمی و انقلابی سیزدهم راه و مسیر پیشرفت و توسعه و تبدیل شدن به یک ابر قدرت جهانی را بیابیم وراه را هموار کرده و با کشورهایی که دوست واقعی هستند هم پیمان شویم. برای تصمیم گیری و چگونگی واکنش در برابر دشمن باید ابتدا او را شناخت، به اهدافش پی برد و روش های او را در ضربه زدن و رسیدن به اهدافش بازشناخت. آری، همچنان که باید نقاط ضعف و قوت او را مورد مطالعه قرار داد. به مجموع این کارها دشمن شناسی گویند.
اگر شناسایی دشمن خوب انجام نگیرد آثار منفی آن در مراحل تصمیم گیری و برخورد، خود را نشان می دهد. مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله العظمی امام خامنه ای دامت برکات ضمن تائید دشمن شناسی، به عنوان یک وظیفه مستمر می فرماید:«ملت ایران به همان نسبت که دشمن، روش های خود را در توطئه علیه ایران اسلامی پیچیده تر می کند، باید بر هوشیاری و آگاهی خود بیفزایند و با آمادگی معنوی، فکری، سیاسی و حفظ وحدت و اتصال و ارتباط با یکدیگر، چهره دشمن را در هر لباسی که هست، شناسایی کند.» همان گونه که رهبر معظم انقلاب اسلامی به آن اشاره فرمودند برای برنامه ریزی و تعیین و تدوین سیاست دفاعی در جهت صیانت از کیان نظام اسلامی، شناسایی دشمن و تهدیدهایی که از ناحیه او موجودیت ملی و دینی ما را تهدید می کند، امری واجب است.
قطعا تمامی خوانندگان محترم این نوشتار بهتر از نگارنده به یاد دارند که مقام معظم رهبری فرموده بودند: «شما اگر ندانید دشمن کدام طرف است، دوست کدام طرف است، توپخانه را که روشن کردی، به جای اینکه به دشمن بخورد، به دوست می خورد؛ بصیرت برای این است.» خوشبختانه حرکت به سمت کسب علوم مختلف این بصیرت را به تمامی مردم ایران و مسئولان عزیز داد که دشمن و دوست اصلی را به خوبی شناسایی کنیم. دشمنانی که گاه در لباس خودی وارد میدان می شوند و برای جلب اعتماد ما کارهای فراوانی انجام می دهند ، اما بعد از گذشت چند سال ماهیت درونی خود را بروز می دهند و نقاب از چهره خود بر می کشند و نشان می دهند که چگونه ماهیت منافق گونه دارند و یا دوستانی که با هزاران بی احترامی و سبک شمردن کارهایشان و قدرنشناسی باز هم پای انقلاب می ایستند و برای توسعه و تعالی نظام جان خود را از دست می دهند. به هر ترتیب در پایان این نوشتار باید عنوان کرد که کوچک شمردن دستاوردهای عظیم دولت مردمی و انقلابی سیزدهم و دامن زدن به مشکلات کشور و فضا دادن به دشمنان کار دوستان نیست بلکه نشانه عمل منافق گونه عده ای است که باید هر چه زودتر از عمل خود پشیمان شده و به دامن نظام مقدس جمهوری اسلامی بازگردند.
